দুখ আৰু অপৰাধ

তুমি এৰি থৈ যোরা বাটত এতিয়া দুখৰ বৰষুণ
কবিতাৰ ভাষাৰে যদি মনত পেলাও
অশ্লিল হৈ পৰিব পাৰে প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ, হৃদয়ৰ ভাষাবোৰ
জোনাকবোৰ ইত্যাদি, ইত্যাদি....
তুমিয়ে কোরাচোন...
তোমাৰ হৃদয়ৰ কোনডাল ধমনিত প্ৰরেশ কৰিলে
ভালপোরাবোৰ নতুনকৈ আৰম্ভ হ'ব
হেপাঁহৰ কিমান বীজ হিছিঁলে ভালপোরাবোৰ বিশ্বাসলৈ পৰিণত হ'ব..
মাথো এডাল সাকোঁ গঢ়িছিঁলো ভালপোরাবোৰ যোৰা লগাবলৈ
হয়তো নেদেখা জনেও নাজানে তোমাৰ ভালপোরাৰ ৰং কি??

তোমাৰ স্মৃতিৰে এখন সুখৰ ডেরাল সাজিছিঁলো
কি কৰিম কোরা...
ঠেং ভঙা দুখে চুচৰি চুচৰি কুটি কুটি খহাই দিলে মোৰ সুখৰ ডেরাল
এতিয়া মই টোপনিহীন হৈ পৰিঁছো

মোৰ হেপাঁহৰ ৰংবোৰক তুমি যেনেকৈ তুমি এদিন হৰন কৰিছিলা
ঠিক তেনেকৈ মইও এদিন হৰন কৰিম তোমাৰ হেপাঁহৰ স্মৃতিবোৰ

মই তোমাক আমনি কৰিম তেতিয়ালৈকে...
যেতিয়ালৈকে তুমি পঠিয়ায় নিদিয়া
সূৰোঁযৰ সকলো পোহৰ
সন্ধিয়া আকাশৰ তৰাৰ তিৰবিৰণি
হেৰুরা গানৰ সুৰ
ঠিক তেতিয়ালৈকে

এতিয়া দুখ আৰু অপৰাধবোধৰ কাহিনীৰে পাৰ কৰিছো
বিয়লিৰ নিৰস সময়....
.

...........গৌতম কলিতা.........